कधी कधी आनंद कसा अवचित भेटायला येतो. दुकानात जाऊन परत येत होतो. एका गल्लीत एक १०-१२ वर्षाचा मुलगा शाळेत जाण्याच्या तयारीत त्याच्या फाटकासमोर उभा होता. सहज नजर जातेच. नजरानजर होताच तो हसला. मीही हसलो. पण मनात म्हटलं आपण याला ओळखत तर नाही. मग विचार केला की असं होतं कधी कधी. पण चार पावलं पुढे गेल्यावर लक्षात आलं तो मुलगा माझ्या सोबत चालत होता. मी पुन्हा मान वळवून पाहिलं. पुन्हा दोघे हसलो. आता लक्षात आलं होतं की, तो आपली नक्कल करतो आहे. आपल्यासारखं सरळ रेषेत झपझप चालतो आहे. चार पावलांनंतर पुन्हा त्याच्याकडे पाहिलं. तो माझ्याकडे पाहतच होता. आता दोघांनाही माहिती होतं काय प्रकरण आहे ते. दोघेही 'माहिती आहे' या अर्थाचं हसलो. आणखीन चार पावलं चाललो आणि दोघांचीही वळणं आली. दोघांनीही हसत हसत हात हलवले. ते काही क्षण दोघांवरही आनंदाची सत्ता होती. निरपेक्ष, निर्भेळ, निखळ.
- श्रीपाद कोठे
२८ जुलै २०२३
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा